تِکِ تارِ کَلی دَه مَن کَبابِن              شوِ شنبه شوِ عغدِ ربابِن

اَلَه زی تَر تَشو مَنکَل بیاری            گوتااِن حالِ خال کُوربو خَرابِن

رِزِ اَوَل خدا سَنگُش زَتِسو              خدا سَنگی پَهِ لَنگُش زَتِسو

دُتِ عامِم نَصیبُم بی چِ بِکنَم؟           اِلهی عَصرَتِش مَنگوش زَتِسو

پُسِ بالا بُلَندُم تا کَطَر چو               چَشِ نومزادِ کاچُش اَنکَتَر چو

سِ چار سالی اَبِه خَطوش نِه اونتِن     شُوِ چارشَنبِهِ ماهِ صَفَرچو

تِکِ مَطبَخ لِهِ کَلُون تَش اوشکِه         یَواشِه اِز تِکِ مَطبَخ چَش اوشکِه

اَپر بَر خَرمَنِ عُمرُم تَش اوشزَت       چَشوش مَهزِ دِلُوم کارِ خَش اوشکِه 

دوتا زولفوت بوِزِن رَنگِ پیازی       تَیادِن دُوت زونِش خیلی تَنازی 

بِدو لَه دو چُونِه بِچ کِنگِلا بُم            تِه کِه دُولُو تُو بِکنُم رِخِه  بازی

سلام

خسته نباشین

اومدم بگم ک دلمو نشکنید  وقتی میاین وبلاگمو میبینین نظر بدین

حالا چ نظرتون منو ناراحت کنه چ خوشحال

ولی تمام سعی خودمو میکنم ک مشکلی نداشته باشه ک شما هم نظری بدین ک ب کارم دلگرم تر شم

منتظر نظراتتون هستم حتمن یادتون نره هاااااا

با تشکر nilofar1372

7. بعد از مراسم زِئر بَری که انجام میدادند و داماد به خانه خودش بر میگشت ، مادرو خواهرو برادر عروس چند سینی به عنوان «جاخالی» به خانه ی داماد می فرستند که محتوای سینی بُوتُونیر «کلوچه»، زِه گِرَه «شیرینی که با شکر و نارگیل و خمیر تهیه میشد» ، کَتال کَتلَمه «خمیر و پودر قند وپودر نارگیل»سَمبی سَه «نان نازک به حالت سه گوش  توپر،که محتوای آن ، شکر، پودر نارگیل و پودر بادام و...و نانها را با جوهر نارنجی میکردند» و در همان روز مادر شوهر این وسایلها را تقسیم میکند و در دستمال می گذارد و به کسانی که به بَرَنِش عروس آمده اند می دهد .

به این مراسم تِک نوندُنی«جاخالی بِهی» میگفتند.

.....ادامه دارد.......

6. صبح اللطلوع روز بعد شب جارائو داماد به همراه 2 مرد مسن تر یا بزرگ اقوام به خانه ی مادر زنش می رود و صبحانه در آنجا می خورد و مادر زن 2 پاکت نبات با یک تکه طلا به دامادش هدیه می دهد، و 2 پاکت نبات در دستمال می بندد و به همراهان داماد می داد .

به این مراسم زِئر بَری می گویند .

......ادامه دارد.....

5. در شب جارائو وقتی عروس سوار بر ماشین تزئین شده با تور و بادکنک می شد اقوام و آشنایان عروس و داماد با ماشین های سواری و وانت و سایپا پشت سر عروس و داماد به راه می افتادند و بوق بوق زنان دور کَلات ،می زدند  و شعر می خواندند دست و کِل «هلهله» میزنند تا به خانه ی داماد برسند که اکثر مردم «دختران و پسران جوان » بیشتر به خاطر دور «کَلاتی» به عروسی میروند تا خوش بگدرانند ...

البته این رسم هنوزم که هنوز است در گراش اجرا میشود ک همراه با دور کَلاتی ، دور شیخ عبدالله هم می زنند ...

......ادامه دارد......

4.  در شب جارائو «شب زفاف»که عروس آماده روی صندلی منتظر داماد نشسته بود و به جای دسته گل امروزی گلدان های سبز رنگ با گل مصنوعی دستش بود چشمانش را میبست و دختران مجرد که سنشان بالا بود ار عروس نیشگون می گرفتند تا بختشان باز شود و تا داماد نیامده بود عروس چشمانش را باز نمیکرد و حتی ممکن بود که عروس خوابش ببرد....

....ادامه دارد....

یکی از کارهایی که مردمان گراش درعروسیهایشان انجام میدادند این بود که :

3. عروس را که برده بودند به خانه ی داماد، مادر شوهر ، به قول خودمان آرد با دی شُو «شیره ی خرما»مخلوط می کرد و با سه انگشتش مواد مخلوط شده را به روی دیوار می کشید و داماد با چاقوی عقدی که به دستش داده بودند مئاد روی دیوار را می خراشید و عروس سر خود را «به حالت سجده »بر روی دیوار میگداشت تا مواد با خاک بر روی سرش بریزد.....

....ادامه دارد....

2. وقتی عروس را میخواستند به خانهداماد ببرند خواهر بزرگترداماد آینه به دست می گیرد و رو به روی عروس آهسته آهسته راه میروند و این ترانه را میخوانند.

ای بی بی بَگُم زادَه چرا راه نَمیری؟

زِن پُسِ شاهزادَه چرا راه نَمیری؟

1. ابریشم ، چاقو، قفل

اینها وسایلی هستند که در سر سفره ی عقدابریشم را به گردن عروس می آویزند و تا چهل روز باید به گردن داشته باشد و قفل را زمانی که عروس بله را میدهد قفل میکند تا زبان دشمنانشان بسته شود و چاقو را به دست داماد میدهند تا هنگام بله دادن چاقو را ببند و در شب زفاف عروس قفل را باز میکند و داماد چاقو را...

اگر بخواهیم  از ابتدا تا انتهای تاریخ ،گراش را ورق بزنیم شاید مدت ها وقت لازم باشد.

به همین دلیل گوشه ای از آن چه بوده است به عنوان یاد واره ای در وبلاگ  با همکاری معلم عزیزم و یکی از همکلاسیهایم در اورده ایم

اَگه دادی می بَرَم ، آگَر نَدادی می بَرَم

سنگ مرمر می شکنم خانم عروس می برم

عروس ما نازیه

دوپاش اَروی غالین

نَه نَه عروس غالی جمع کُن

فردا شب جاش خالین

سیــــــــــــــــــــلام

اگه دوست داشتین که معنیشو بدونین ، بگین تا براتون بنویسمش

با تشکر nilofar1372

باباش کِ شَ گِه مبارَکُش بِه

بِه عیش و نَشاطِ دولَتُش بِه

علت اوش دَزِن بابَعِ جونیش

بئی شَه بَر کنین ، مبارَکُش بِه

دِش اِنوِ دُز بُزِن

اِشو اِنونِسو

فوردَشو جارائوشِن

پَس فوردَشو صَندَل کَشو

1. قبل از عروسی: راه پاکی کِردَه ، طَلبونی ، آزمایش خین ، قراردَدَه ،کَوشی ، گِشت پَرَ کِردَه ، باد وَلی نَدَه ، عَغدی ، تُشَک و نِیالی بُوردَه ، اَسباب بئی بُوردَه

2. عروسی : اِناودُوز ، اِناونِسو ، کَبابَر کِردَه ، جاراو

3. بعداز عروسی : زِئربَری «جاخالی» ، صَندَل کَشو ، «نَه نَه بِئینی» ، وَ خونَه خَدَه ، رَمَضونی بُردَه ، نوروزی بُردَه

مراسم عروسی یا به قول خودمان «عیش» از قدیم دنگ و فنگ های خودش را داشته است.

یکی از آنها ، دغدغه رساندن کارت دعوت به دست فرد دعوت شده برسد و یا خدای نکرده سر از برکه ی کل یا حاج اسدالله در نیاورند.

تا30یا40 سال پیش به جای کارت دعوتی برای مراسم سه روز و سه شبی عیش ،بعداز گرفتن سیاهه یاهمان

بَرَنِش هیجان است

«بَرَنِش»کلمه ای ست که نه تنها کودکان را به وجد می آورد ، بلکه تمام رده

 های سنی را تحت تاثیر خود قرار می دهد. شاید بتوان گفت برنش عامل به

وجود آوردن هیجان ، تخلیه هیجان ، ایجاد واکنش ، به وجود آوردن حس

رقابت و .... است .

در سالهای پیش ، برنش در مناسبتهای خاص کاربرد داشت و تعداد این

مناسبت ها به تعداد انگشت های دست بود ، ولی حالا به هر بهانه ای و

عنوانی برنش جایگاه ویژه ای در زندگی پیدا کرده است ، دختر فلانی از

مراسم اعتکاف برگشته است برویم برنش؟!!! پسر فلانی از دبی برگشت

ه است ، و این اولین سفرش است ، برویم برنش؟!!! مساله تنها به اینجا ختم

نمی شود برخی افراد از اصل برنش استفاده نابجا می کنند و نوعی برتری

جویی را وارد قضیه برنش کرده اند ، چشم و هم چشمی در ماه های خاص

که مراسم و جشن های ازدواج بیشتری در آن برگذار می شود، بازار گرم و

پررونقی دارد ، زن حسن خسرونژاد مکنتوش و پنج هزار تومانی برنش کرد و الی آخر.

در مراسم عروسی که رسم بر بردن برنش برای خانواده ی عروس و داماد

است ، بر اساس این که «خجالتش را دارند یانه »یا به زبان ساده تر ، آن فرد

در مراسم مختلف چه چیزی برایشان آورده است و میزان تقریبی آن

زمان ِ تی تَر(قدیم تر)یک روز قبل از مراسم عروسی ، عروس را به حمام

شهرداری می بردند .

همراهان عروس دَپ « دَف »به دست توی کوچه ها به راه می افتادند و شعر های محلی می خواندند تا به حمام برسند و مردم از صدای ترانه ی زن ها از خانه هایشان بیرون می آمدند تا عروس را ببینند و کسی که صورتش از همه پوشیده تر بود می دانستند که عروس است .

زنی را به اسم چِرکو «چرک کن یا لیف کش»می آوردند تا عروس را حمام دهد ، و همراهان عروس هم در عین حمام دادن عروس کِل«هلهله» می زدندترانه میخواندند و شربت گلاب درست میکردند و از زن چرکو و همراهان پذیرایی می کردند و به همان صورت بر می کشتند.